یک شرکت تحقیقاتی پیشرو با تمرکز بر تحول دیجیتال.
خوب
حساب مشترک فعال است
ساموئل استاپ پس از 40 سال فعالیت به عنوان یک دانشمند، انتظار شگفتی های زیادی را در آزمایشگاه خود نداشت. اما اخیراً اتفاقی جادویی رخ داد: تیم تحقیقاتی او در دانشگاه نورث وسترن تزریقی را توسعه دادند که به نظر می‌رسید از فلج شدن موش‌هایی که آسیب نخاعی داشتند جلوگیری می‌کرد.
مقاله ای که هفته گذشته در ژورنال Science منتشر شد، نحوه عملکرد اولین درمان در نوع خود را شرح می دهد – فرآیند پیچیده ای که شامل رقص مولکول ها، سیگنال های الکتریکی و رشد عروق خونی است.
استاپ، استاد نورث وسترن، به اینسایدر گفت: «این مهم‌ترین مقاله‌ای است که تا به حال نوشته‌ام، زیرا هرگز بخش‌های زیادی از علم را عمیقاً ادغام نکرده‌ام».
در حال حاضر، هیچ روش درمانی موجود نمی تواند فلج را معکوس کند – و آسیب های نخاعی به خودی خود بهبود نمی یابند. بنابراین بیماران برای تسکین درد و ترمیم جراحات به روش های کوچک به داروهای ضد التهاب و فیزیوتراپی تکیه می کنند.
از سوی دیگر، درمان استاپ این پتانسیل را دارد که از فلج شدن افراد مبتلا به صدمات شدید نخاعی جلوگیری کند – با فرض اینکه نتایج مطالعه روی موش‌ها برای انسان‌ها نیز صادق باشد. او گفت در نهایت، نسخه جدیدی از همان درمان می تواند به افراد کمک کند تا احساس یا حرکت را پس از شروع فلج دوباره به دست آورند.
آسیب نخاعی به آکسون‌ها آسیب می‌زند یا از بین می‌رود – دم‌های بلند نورون‌ها (سلول‌های عصبی) که سیگنال‌های الکتریکی را حمل می‌کنند و به بدن دستور می‌دهند تا احساس یا حرکت کند. پس از آسیب، بافت اسکار اغلب ایجاد می شود و از بازسازی آکسون ها جلوگیری می کند، به همین دلیل است که افراد برای همیشه فلج می شوند.
درمان استاپ نه تنها بافت اسکار را کاهش داد، بلکه آکسون‌ها را در موش‌ها بازسازی کرد. همچنین میلین را اصلاح کرد – یک لایه چربی که آکسون ها را می پوشاند، مانند عایق اطراف سیم های الکتریکی – که به رشد آکسون ها کمک می کند. علاوه بر این، به بدن سیگنال می داد که رگ های خونی تولید کند، که برای ترمیم سلول ها لازم است.
موش های مبتلا به آسیب های ستون فقرات در این مطالعه توانستند در عرض چهار هفته پس از دریافت درمان دوباره راه بروند.
این دارو به صورت تزریق مایع یک روز پس از وقوع آسیب تجویز می شود. این مایع حاوی الیاف بسیار ریزی است که هر یک از صدها هزار مولکول به هم پیوند خورده است. به محض تماس مایع با بافت نخاع، آن فیبرها یک ژل تشکیل می دهند.
استاپ می‌گوید: «الیاف کوچک ما به هم می‌ریزند و به شبکه یا ماتریکسی شبیه بافت طبیعی می‌رسند.» این احتمالاً بخشی از دلیل ایمن و زیست سازگار بودن و بسیار مؤثر بودن آن است – زیرا سلول‌ها محیطی را می‌بینند که بسیار شبیه به چیزی است که معمولاً می‌بینند.»
هنگامی که درمان به بدن معرفی شد، آماده است تا عملکرد اصلی خود را انجام دهد: آموزش سلول ها برای ترمیم و بازسازی خود. تیم تحقیقاتی استاپ، مولکول‌ها را برای حرکت یا «رقص» با جهش زنجیره‌های اسید آمینه‌شان برنامه‌ریزی کرد. این امر احتمال تماس مولکول‌ها با گیرنده‌های سلولی، پروتئین‌هایی که سیگنال‌های الکتریکی بدن را دریافت می‌کنند را افزایش داد.
استاپ گفت: «مولکول‌های درون این الیاف کوچک بسیار پویا هستند. "آنها می توانند به طور برگشت پذیر از فیبر بیرون بپرند و به داخل فیبر برگردند. آنها فقط در حال رقصیدن هستند."
با لمس گیرنده‌های سلولی، مولکول‌ها آکسون‌ها را برای بازسازی، میلین برای اصلاح و رگ‌های خونی را تحریک می‌کنند. هر چه مولکول‌ها بیشتر می‌رقصیدند، به نظر می‌رسید که درمان در پیشگیری از فلج موفقیت‌آمیزتر بود.
استاپ گفت: مولکول های رقصنده "یک کشف واقعی برای هر نوع درمانی برای بیماری" هستند. او گفت که در نهایت می توان از آنها برای بازسازی بافت های دیگر بخش های سیستم عصبی مرکزی استفاده کرد. این نشان می دهد که داروهای مشابه می توانند به درمان سکته مغزی یا بیماری های عصبی مانند پارکینسون و آلزایمر کمک کنند.
اما ابتدا، استاپ باید نشان دهد که درمان نخاع در انسان مؤثر است. انسان‌ها موش نیستند، بنابراین نتایج آزمایش‌های موفقیت‌آمیز روی حیوانات اغلب برای مردم قابل ترجمه نیست.
او گفت که استاپ قصد دارد تحقیقات خود را در اوایل سال 2022 به سازمان غذا و دارو ارسال کند. با فرض تایید FDA، استاپ گفت امیدوار است که این دارو بتواند مستقیماً به آزمایشات انسانی برسد – شاید در افرادی که آسیب های شدید نخاعی دارند و هیچ درمان دیگری برای آنها وجود ندارد.
او اضافه کرد که او خوشبین است که این دارو در انسان بی خطر باشد، زیرا این دارو عمدتاً از ترکیباتی که به طور طبیعی در بدن مانند لیپیدها و اسیدهای آمینه یافت می شود تشکیل شده است. همچنین زیست تخریب پذیر است، یعنی بدن به راحتی آن را تجزیه می کند.
استاپ گفت: «درمان اساساً طی چند هفته کاملاً از بین می‌رود. "این به مواد مغذی برای سلول تجزیه می شود."
استاپ اضافه کرد که به نظر می رسد این درمان اثر طولانی مدتی دارد – اگرچه محققان تنها 12 هفته پس از تزریق موش ها را مشاهده کردند.
او گفت: "من هیچ دلیلی نمی بینم که دائمی نباشد."
برای شما
برای شما